Na Saskiej Kępie przeważają motywy francuskie.Są ulice Francuska i Paryska, jest Lycée Français i ambasada V Republiki. Zapewne nie dla zachowania narodowej równowagi, niemniej ma dzielnica także akcent włoski: restaurację Il Caminetto.
O restauracji położonej na rogu Zwycięzców i Międzynarodowej w ostatnim numerze "Co jest grane" (27.01.06) w pochlebnym tonie napisał Maciej Nowak. Recenzent ma wątpliwości co do lokalizacji i wystroju Il Caminetto (Lokal ten, mieszczący się na pięterku osiedlowego pawilonu usługowego z lat 70., z pewnością wzbudziłby mnóstwo wątpliwości włoskich stylistów. Z tym, co uznajemy za mediolański sznyt, nie ma zupełnie nic wspólnego. To wiejska gospoda, a raczej lokal stylizowany na takową: z udawanymi belkami stropowymi, czerwonymi cegłami, kominkiem z żywym ogniem, rustykalnymi meblami i makatami na ścianie sławiącymi Umbrię, "zielone serce Italii", skąd pochodzi właściciel knajpy. Jakkolwiek dziwacznie by to wyglądało, zestawienie gomułkowsko-gierkowskiej architektury z wnętrzem niby-chłopskiej karczmy broni się całkiem skutecznie.)
Maciej Nowak zadowolony był zarówno z obsługi, jak i z samego jedzenia. Wraz ze swoim kompanem spróbowali chyba większości potraw oferowanych w menu restauracji. A czego tam nie ma! Foccacia z igiełkami rozmarynu (chrupka jak jesienne liście), antipasti, prościutka, wzruszająca minestrone, słoneczna w smaku, fagottini (pierożki z mięsem całkiem w guście naszych nadwiślańskich), ravioli ze szpinakiem i ricottą (wykąpane w maśle z szałwią), ponadto włoskie kopytka czyli gnocchi, pizza (na cieniutkim, kruszącym się cieście, krwista polędwica wołowa (z kawałkiem rozpuszczającej się gorgonzoli) oraz aromatyczne, delikatne, niemal marcepanowe eskalopki cielęce z szałwią i mozzarellą. A to wszystko w klimacie zapamiętanym z wakacyjnych wojaży recenzenta, klimacie włoskich trattorii.
